اصطلاحات فرودگاهی که هر مسافری باید بداند

سفرهای هوایی یکی از محبوب‌ترین و سریع‌ترین راه‌های جابجایی در دنیای امروز است. اما اگر تا به حال تجربه‌ی سفر با هواپیما را داشته باشید، احتمالاً با فضایی مواجه شده‌اید که پر از اصطلاحات خاص و واژه‌هایی است که شاید برای شما غریبه باشند. این واژه‌ها، از تابلوهای اطلاعات گرفته تا گفتگوهای کارکنان فرودگاه و حتی مکالمات درون هواپیما، ممکن است باعث سردرگمی شما شوند، به‌ویژه اگر برای اولین بار پرواز می‌کنید یا به یک کشور خارجی سفر می‌کنید.

دانستن اصطلاحات فرودگاهی نه تنها به شما کمک می‌کند تا در فرودگاه‌ها با اطمینان بیشتری حرکت کنید، بلکه زمان و انرژی شما را نیز صرفه‌جویی می‌کند. برای مثال، اگر بدانید “گِیت” چیست یا “چک-این” به چه معناست، می‌توانید مراحل ورود به پرواز خود را سریع‌تر و بدون نگرانی طی کنید. همچنین، آشنایی با این اصطلاحات به شما این امکان را می‌دهد که در مواقع ضروری، بهتر با کارکنان فرودگاه و دیگر مسافران ارتباط برقرار کنید.

اگر قصد سفر به یک کشور خارجی دارید، آشنایی با اصطلاحات فرودگاهی به زبان انگلیسی یا زبان مقصد نیز بسیار مهم است. تصور کنید که در یک فرودگاه بین‌المللی هستید و اعلامیه‌ای در بلندگو پخش می‌شود. اگر اصطلاحاتی مانند “دیپارتچر” (Departure) یا “دلِی” (Delay) را ندانید، ممکن است پرواز خود را از دست بدهید یا دچار استرس غیرضروری شوید.

این آگاهی همچنین به شما حس اطمینان می‌دهد. وقتی بدانید هر اصطلاحی که می‌شنوید به چه معناست و چگونه باید به آن واکنش نشان دهید، دیگر نیازی نیست نگران شوید یا از دیگران سوال‌های مکرر بپرسید. شما می‌توانید با آرامش بیشتری از سفرتان لذت ببرید و حتی در شرایط خاص، دیگران را نیز راهنمایی کنید.

این مقاله با هدف آشنا کردن شما با مهم‌ترین و پرکاربردترین اصطلاحات فرودگاهی نوشته شده است. در ادامه، از لحظه‌ی ورود به فرودگاه تا زمانی که به مقصد می‌رسید، تمامی اصطلاحاتی که ممکن است با آن‌ها مواجه شوید را به شما معرفی می‌کنیم. بنابراین، اگر می‌خواهید سفری بدون استرس و با اطمینان بیشتر داشته باشید، ادامه‌ی این مقاله را از دست ندهید. مطمئن باشید با مطالعه‌ی آن، بسیاری از نگرانی‌هایتان برطرف خواهد شد و از تجربه‌ی سفر هوایی خود بیشتر لذت خواهید برد.

مهم‌ترین اصطلاحات فرودگاه، پرواز و هواپیما

وقتی وارد دنیای پرواز و سفرهای هوایی می‌شوید، با مجموعه‌ای از اصطلاحات و کلمات تخصصی مواجه خواهید شد که آشنایی با آن‌ها می‌تواند تجربه‌ی سفر شما را راحت‌تر و دلپذیرتر کند. از لحظه‌ای که پا به فرودگاه می‌گذارید تا زمانی که در مقصد به زمین می‌نشینید، این واژه‌ها به‌طور مداوم در مکالمات کارکنان فرودگاه، تابلوهای راهنمایی، و حتی گفت‌وگوهای درون کابین هواپیما شنیده می‌شوند.

اما نیازی نیست نگران باشید! این اصطلاحات به‌هیچ‌وجه پیچیده نیستند و با کمی آشنایی می‌توانید به راحتی مفهوم آن‌ها را درک کنید. به همین دلیل، ما در این مقاله قصد داریم 100 اصطلاح مهم و کاربردی در حوزه فرودگاهی، پروازی و هواپیمایی را بررسی کنیم. این لیست به ترتیب از ساده‌ترین و رایج‌ترین اصطلاحات آغاز شده و به مفاهیم پیشرفته‌تر می‌پردازد.

از واژه‌هایی مثل “Airport” (فرودگاه) و “Flight” (پرواز) که تقریباً همه با آن آشنا هستند، شروع می‌کنیم و به مواردی مانند “Black Box” (جعبه سیاه) یا “De-icing” (یخ‌زدایی) که ممکن است کمتر شناخته‌شده باشند، خواهیم رسید. هدف ما این است که شما در پایان این مقاله بتوانید با اطمینان بیشتری در فرودگاه‌ها و هواپیماها حرکت کنید و تجربه‌ی سفری حرفه‌ای‌تر داشته باشید.

Airport (فرودگاه):
محلی که هواپیماها در آن فرود می‌آیند و پرواز می‌کنند. فرودگاه شامل بخش‌هایی نظیر باند پرواز، ترمینال‌ها و سالن‌های انتظار است.

Airline (شرکت هواپیمایی):
شرکت هواپیمایی شرکتی است که خدمات حمل‌ونقل هوایی را برای مسافران و بار ارائه می‌دهد. این شرکت‌ها با استفاده از ناوگان هواپیماهای خود، مسیرهای مشخصی را پوشش می‌دهند و معمولاً کلاس‌های مختلف پروازی (اقتصادی، تجاری و فرست‌کلاس) ارائه می‌کنند. خطوط هوایی همچنین خدمات جانبی مانند رزرو بلیط، مدیریت بار و ارائه غذا در پرواز را بر عهده دارند. برای مثال، هواپیمایی قطر (Qatar Airways) یکی از برترین خطوط هوایی جهان است که به بیش از 160 مقصد بین‌المللی پرواز دارد. این شرکت به دلیل کیفیت بالای خدمات و ناوگان مدرن خود، بارها جوایز جهانی دریافت کرده است.

Flight (پرواز):
سفری که با هواپیما انجام می‌شود و می‌تواند داخلی یا بین‌المللی باشد.

Flight Number (شماره پرواز):
شماره پرواز کدی منحصر‌به‌فرد است که برای شناسایی هر پرواز استفاده می‌شود. این کد، که معمولاً ترکیبی از حروف و اعداد است، توسط خطوط هوایی تعریف می‌شود و اطلاعاتی در مورد شرکت هواپیمایی، مسیر پرواز و نوع پرواز ارائه می‌دهد. برای مثال، در شماره پرواز “QR678”، حروف “QR” نشان‌دهنده‌ی شرکت هواپیمایی قطر (Qatar Airways) است و عدد 678 شماره‌ی پرواز خاصی است که ممکن است از دوحه به مقصد لندن انجام شود.

شماره پرواز به دلایل مختلفی ضروری است. این کد روی بلیط مسافران، کارت پرواز و تابلوهای اطلاعاتی فرودگاه نمایش داده می‌شود. با استفاده از این شماره، مسافران می‌توانند پرواز خود را در میان پروازهای دیگر شناسایی کنند و اطلاعاتی مانند وضعیت پرواز (تأخیر، لغو یا زمان دقیق حرکت) را بررسی کنند.

به‌عنوان مثال دیگر، پرواز “LH456” نشان‌دهنده‌ی پروازی از هواپیمایی لوفت‌هانزا (Lufthansa) است که معمولاً از فرانکفورت به لس‌آنجلس انجام می‌شود. اگر این شماره پرواز را در وب‌سایت یا اپلیکیشن خطوط هوایی جستجو کنید، می‌توانید اطلاعات کاملی درباره زمان پرواز، باند مورد استفاده و حتی نوع هواپیما دریافت کنید.

Terminal (ترمینال):
ترمینال بخشی از فرودگاه است که برای پذیرش و جابجایی مسافران طراحی شده است. این ساختمان شامل قسمت‌هایی مانند چک‌این، گیت‌های خروجی، سالن‌های انتظار و امکاناتی مثل فروشگاه‌ها و رستوران‌ها است. ترمینال‌ها معمولاً بر اساس نوع پرواز (داخلی یا بین‌المللی) دسته‌بندی می‌شوند. برای مثال، فرودگاه امام خمینی تهران دارای یک ترمینال اصلی برای پروازهای بین‌المللی است. در این ترمینال، مسافران ابتدا به قسمت چک‌این مراجعه کرده و بار خود را تحویل می‌دهند، سپس از کنترل گذرنامه عبور کرده و به گیت مربوط به پرواز خود می‌روند. ترمینال‌ها نقشی کلیدی در مدیریت سفرهای هوایی ایفا می‌کنند.

Gate (گیت):
گیت بخشی از ترمینال فرودگاه است که مسافران از آن برای سوار شدن به هواپیما استفاده می‌کنند. هر گیت شماره‌گذاری شده است تا مسافران بتوانند به‌راحتی محل مربوط به پرواز خود را پیدا کنند. در گیت، کارکنان فرودگاه کارت‌های پرواز را بررسی می‌کنند و مسافران را به سمت هواپیما هدایت می‌کنند. برای مثال، در فرودگاه بین‌المللی دبی، گیت A23 ممکن است مربوط به پرواز امارات به مقصد نیویورک باشد. مسافران با چک کردن تابلوهای اطلاعاتی، گیت پرواز خود را پیدا کرده و در زمان مشخص به آن مراجعه می‌کنند تا فرآیند سوار شدن آغاز شود.

Check-in (چک-این):
چک-این اولین مرحله رسمی سفر هوایی است که مسافران حضور خود را اعلام می‌کنند، کارت پرواز دریافت می‌کنند و بار خود را تحویل می‌دهند. این فرآیند می‌تواند به‌صورت حضوری در فرودگاه یا آنلاین از طریق وب‌سایت یا اپلیکیشن خطوط هوایی انجام شود.

برای مثال، مسافری که با پرواز ایران‌ایر از تهران به مشهد سفر می‌کند، در فرودگاه امام خمینی به کانتر چک-این مراجعه می‌کند، بلیط خود را نشان می‌دهد و چمدانش را تحویل می‌دهد. سپس کارت پرواز با مشخصات صندلی و گیت به او داده می‌شود. این مرحله برای تأیید اطلاعات مسافر و آماده‌سازی پرواز ضروری است.

Boarding Pass (کارت پرواز):
کارت پرواز سندی است که نشان می‌دهد مسافر مجاز به سوار شدن به هواپیما است. این کارت اطلاعات مهمی مانند نام مسافر، شماره پرواز، شماره گیت، شماره صندلی و زمان سوار شدن را شامل می‌شود. کارت پرواز می‌تواند به‌صورت چاپی یا الکترونیکی (روی گوشی) ارائه شود. برای مثال، مسافری که با پرواز ترکیش ایرلاینز از استانبول به پاریس سفر می‌کند، پس از چک-این، کارت پرواز دریافت می‌کند که نشان می‌دهد صندلی او در ردیف 15A و گیت مربوطه B12 است. این کارت به مسافر کمک می‌کند تا مراحل سوار شدن را به‌آسانی دنبال کند.

Baggage (بار):
وسایل و چمدان‌هایی که مسافر با خود حمل می‌کند.

Baggage Claim (تحویل بار):
تحویل بار بخشی از فرآیند سفر هوایی است که در آن مسافران پس از رسیدن به مقصد، چمدان‌ها و بار خود را دریافت می‌کنند. این بخش معمولاً شامل یک یا چند تسمه نقاله است که چمدان‌ها روی آن حرکت می‌کنند. مسافران باید با چک کردن برچسب بار، چمدان خود را شناسایی کنند. برای مثال، در فرودگاه امام خمینی تهران، مسافری که از پرواز امارات از دبی وارد شده است، به بخش تحویل بار مراجعه کرده و چمدان خود را از تسمه نقاله شماره 3 بر اساس شماره پرواز و برچسب روی بار دریافت می‌کند. این مرحله نهایی سفر هوایی محسوب می‌شود.

Domestic Flight (پرواز داخلی):
پروازی که در داخل مرزهای یک کشور انجام می‌شود.

International Flight (پرواز بین‌المللی):
پروازی که از یک کشور به کشور دیگر انجام می‌شود.

Lounge (سالن انتظار):
سالن انتظار بخشی از فرودگاه است که مسافران می‌توانند قبل از پرواز در آن استراحت کنند. این سالن‌ها معمولاً مجهز به صندلی‌های راحت، امکانات رفاهی مانند وای‌فای، نوشیدنی و گاهی غذا هستند. برخی از سالن‌های انتظار ویژه، مختص مسافران کلاس تجاری یا فرست‌کلاس بوده و امکانات لوکسی ارائه می‌دهند.

Boarding (سوار شدن):
سوار شدن به مرحله‌ای از سفر هوایی گفته می‌شود که مسافران از گیت به هواپیما هدایت می‌شوند. این فرآیند معمولاً بر اساس شماره صندلی یا کلاس پروازی انجام می‌شود تا از ازدحام جلوگیری شود. مسافران باید کارت پرواز و مدارک شناسایی خود را در گیت ارائه دهند. برای مثال، مسافری که با پرواز ترکیش ایرلاینز به مقصد برلین سفر می‌کند، هنگام اعلام سوار شدن به گیت C14 مراجعه می‌کند. کارکنان فرودگاه پس از بررسی کارت پرواز، او را به سمت ورودی هواپیما هدایت می‌کنند. این مرحله آخرین قدم پیش از نشستن در هواپیما و آغاز پرواز است.

Departure (خروج):
زمانی که هواپیما از فرودگاه حرکت می‌کند و به مقصد پرواز می‌کند.

Arrival (ورود):
زمانی که هواپیما به مقصد خود می‌رسد.

Delay (تأخیر):
زمانی که پرواز طبق برنامه‌ریزی انجام نمی‌شود و با عقب‌افتادگی زمانی مواجه است.

Cancellation (لغو پرواز):
زمانی که پرواز به‌دلایلی مانند شرایط جوی یا مشکلات فنی انجام نمی‌شود.

One-way Ticket (بلیط یک‌طرفه):
بلیط یک‌طرفه نوعی بلیط پرواز است که فقط برای یک مسیر (از مبدأ به مقصد) صادر می‌شود و شامل برگشت نیست. این نوع بلیط معمولاً توسط افرادی که قصد سفر طولانی‌مدت دارند یا مقصد نهایی خود را مشخص نکرده‌اند، خریداری می‌شود.

Round-trip Ticket (بلیط رفت‌وبرگشت):
بلیط رفت‌وبرگشت نوعی بلیط پروازی است که شامل هر دو مسیر رفت و برگشت میان مبدأ و مقصد می‌شود. این نوع بلیط معمولاً برای سفرهای کوتاه‌مدت یا زمانی که زمان بازگشت مشخص است، مناسب است و معمولاً از نظر هزینه نیز اقتصادی‌تر از خرید دو بلیط یک‌طرفه است.

Economy Class (کلاس اقتصادی):
کلاس اقتصادی رایج‌ترین و مقرون‌به‌صرفه‌ترین کلاس پروازی است که اکثر مسافران از آن استفاده می‌کنند. این کلاس پروازی با تمرکز بر کاهش هزینه‌ها، امکانات استاندارد و کافی را برای یک سفر راحت فراهم می‌کند. صندلی‌های کلاس اقتصادی معمولاً دارای فضای کافی برای نشستن و استراحت هستند، اما ممکن است از نظر فضای پا و امکانات جانبی در مقایسه با کلاس‌های تجاری و فرست‌کلاس محدودتر باشند. خدمات کلاس اقتصادی شامل پذیرایی ساده، مانند نوشیدنی و یک وعده غذایی، و امکانات پایه مانند سیستم سرگرمی در برخی پروازها است. خطوط هوایی معمولاً این کلاس را برای پروازهای داخلی و بین‌المللی ارائه می‌دهند و تلاش می‌کنند تا تجربه‌ای متعادل از راحتی و هزینه را برای مسافران فراهم کنند.

Business Class (کلاس تجاری):
کلاس تجاری یا بیزینس کلاس یکی از محبوب‌ترین انتخاب‌ها برای مسافران حرفه‌ای و کسانی است که به دنبال راحتی بیشتر در پرواز هستند. این کلاس پروازی، با ارائه امکانات پیشرفته‌تر نسبت به کلاس اقتصادی، تجربه‌ای لذت‌بخش‌تر و آرام‌تر را فراهم می‌کند. صندلی‌های کلاس تجاری معمولاً بزرگ‌تر و راحت‌تر هستند و فضای بیشتری برای پاها دارند. در برخی از خطوط هوایی، صندلی‌ها به تخت‌های خواب تبدیل می‌شوند، که برای پروازهای طولانی بسیار ایده‌آل است. مسافران بیزنس کلاس اغلب از خدمات اختصاصی بهره‌مند می‌شوند، از جمله پذیرایی با منویی متنوع و باکیفیت، سیستم سرگرمی پیشرفته‌تر، و امکان استفاده از اینترنت در پرواز. یکی دیگر از مزایای این کلاس، دسترسی به سالن‌های انتظار ویژه (Lounge) در فرودگاه‌هاست. این سالن‌ها فضایی آرام با امکاناتی چون نوشیدنی، غذا، فضای کاری و حتی دوش ارائه می‌دهند، که برای مسافران تجاری بسیار مناسب است.

First Class (کلاس اول):
کلاس اول یا فرست‌کلاس لوکس‌ترین و گران‌ترین کلاس پروازی است که تجربه‌ای بی‌نظیر و استثنایی را برای مسافران فراهم می‌کند. این کلاس پروازی برای کسانی طراحی شده است که به دنبال بالاترین سطح راحتی، خدمات و خصوصی‌سازی در سفرهای هوایی خود هستند.

صندلی‌های کلاس اول معمولاً به سوئیت‌های خصوصی تبدیل می‌شوند که مجهز به تخت‌های کاملاً تخت‌شو، فضای کاری شخصی، و حتی در برخی خطوط هوایی مانند امارات و قطر ایرویز، درب‌های کشویی برای حفظ حریم خصوصی هستند. این کلاس همچنین امکاناتی نظیر سیستم‌های سرگرمی پیشرفته با صفحه‌نمایش بزرگ، خدمات اینترنت و انتخاب گسترده‌ای از غذاهای بین‌المللی لوکس را ارائه می‌دهد. یکی از مزایای قابل توجه کلاس اول، خدمات ویژه در فرودگاه است. مسافران فرست‌کلاس از امکاناتی نظیر سالن‌های اختصاصی لوکس، ترانسفر با خودروهای لوکس به هواپیما و حتی خدمات شخصی‌سازی‌شده مانند ماساژ و مشاوره غذایی بهره‌مند می‌شوند.

Seat Belt (کمربند ایمنی):
تسمه‌ای که مسافران باید برای ایمنی بیشتر در طول پرواز از آن استفاده کنند.

Oxygen Mask (ماسک اکسیژن):
ماسکی که در مواقع اضطراری برای تأمین اکسیژن به مسافران ارائه می‌شود.

Life Vest (جلیقه نجات):
جلیقه‌ای که در مواقع اضطراری روی آب استفاده می‌شود.

Emergency Exit (خروج اضطراری):
درهای خروج اضطراری، بخشی از هواپیما هستند که برای استفاده در مواقع اضطراری طراحی شده‌اند. این درها به‌گونه‌ای تعبیه شده‌اند که مسافران و خدمه بتوانند در سریع‌ترین زمان ممکن از هواپیما تخلیه شوند. درهای خروج معمولاً در نزدیکی بال‌ها و دم هواپیما قرار دارند و با علائم مشخص، نور اضطراری و دستورالعمل‌های ساده‌سازی‌شده برای استفاده در شرایط بحرانی همراه هستند.

Flight Attendant (مهماندار):
مهماندار یکی از اعضای خدمه پرواز است که وظیفه اصلی او ارائه خدمات به مسافران و اطمینان از ایمنی آن‌ها در طول پرواز است. مهمانداران نقش حیاتی در ایجاد تجربه‌ای راحت و دلپذیر برای مسافران دارند. وظایف مهماندار شامل خوش‌آمدگویی به مسافران، کمک در یافتن صندلی، ارائه اطلاعات ایمنی، توزیع غذا و نوشیدنی، و پاسخ به نیازهای مسافران است. در مواقع اضطراری، مهمانداران آموزش‌دیده‌اند تا با آرامش و حرفه‌ای عمل کنند و امنیت مسافران را تضمین کنند.

Pilot (خلبان):
فردی که هدایت و کنترل هواپیما را انجام می‌دهد.

Co-pilot (کمک‌خلبان):
دستیار خلبان که در عملیات پرواز به او کمک می‌کند.

Runway (باند فرودگاه):
مسیری که هواپیماها برای برخاستن و فرود از آن استفاده می‌کنند.

Taxiway (باند تاکسی):
باند تاکسی مسیری مشخص در فرودگاه است که برای حرکت هواپیماها بین باند پرواز و دیگر مناطق فرودگاه مانند ترمینال، پارکینگ هواپیما، یا آشیانه‌ها استفاده می‌شود. این باندها با علامت‌گذاری‌های زردرنگ و روشنایی شب مشخص می‌شوند تا خلبان‌ها بتوانند در هر شرایطی به‌راحتی مسیر خود را پیدا کنند.

Apron (پارکینگ هواپیما):
محلی که هواپیماها در آن پارک شده و عملیات بارگیری، سوخت‌گیری یا تعمیرات انجام می‌شود.

Air Traffic Control (کنترل ترافیک هوایی):
بخشی که مسئول مدیریت حرکت هواپیماها در زمین و آسمان است.

Direct Flight (پرواز مستقیم):
پرواز مستقیم سفری هوایی است که از مبدأ به مقصد انجام می‌شود بدون اینکه مسافر نیازی به تغییر هواپیما داشته باشد. این نوع پرواز ممکن است شامل توقف کوتاه برای سوخت‌گیری یا برداشتن مسافران باشد، اما هواپیما تغییر نمی‌کند.

Connecting Flight (پرواز با توقف):
پرواز با توقف به پروازی گفته می‌شود که شامل تغییر هواپیما در میان مسیر است. مسافران در یک یا چند فرودگاه بین‌راهی پیاده می‌شوند و برای ادامه سفر به مقصد نهایی، باید به پرواز دیگری منتقل شوند. این نوع پرواز معمولاً هزینه کمتری نسبت به پروازهای مستقیم دارد، اما زمان سفر را افزایش می‌دهد.

Transit (ترانزیت):
ترانزیت به وضعیتی گفته می‌شود که مسافر در فرودگاهی بین‌راهی توقف می‌کند اما وارد کشور مقصد نمی‌شود و فقط برای ادامه سفر به پرواز بعدی منتظر می‌ماند. این توقف معمولاً زمانی کوتاه دارد و مسافر نیازی به عبور از گمرک یا دریافت ویزای کشور واسط ندارد. برای مثال، مسافری که با پرواز قطر ایرویز از تهران به لندن سفر می‌کند، ممکن است در فرودگاه دوحه توقف کند و در بخش ترانزیت منتظر پرواز بعدی به لندن بماند.

Layover (توقف بین پروازها):
فاصله زمانی بین دو پرواز متصل که مسافر در فرودگاه منتظر می‌ماند.

Visa (ویزا):
مجوز رسمی برای ورود به یک کشور که ممکن است بسته به شرایط سفر لازم باشد.

Passport (گذرنامه):
مدرک شناسایی بین‌المللی که برای سفر به کشورهای دیگر ضروری است.

Customs (گمرک):
گمرک بخشی از فرودگاه است که در آن کالاها، بارها و وسایل مسافران برای ورود یا خروج به کشور بررسی می‌شود. هدف گمرک جلوگیری از ورود یا خروج اقلام غیرقانونی و اعمال مقررات مربوط به واردات و صادرات است. مسافران معمولاً باید فرم اظهارنامه گمرکی را تکمیل کنند و وسایلشان ممکن است توسط مأموران گمرک بررسی شود.

Immigration (مهاجرت):
مهاجرت بخشی از فرودگاه است که در آن مدارک مسافران بین‌المللی برای ورود یا خروج از کشور بررسی می‌شود. مأموران مهاجرت گذرنامه، ویزا و سایر اسناد شناسایی را بررسی می‌کنند تا از رعایت قوانین مهاجرتی کشور اطمینان حاصل کنند. این مرحله قبل از گمرک و معمولاً پس از ورود یا پیش از خروج از کشور انجام می‌شود.

Duty-Free Shop (فروشگاه بدون مالیات):
فری شاپ فروشگاهی در فرودگاه است که محصولات خود را بدون اعمال مالیات یا عوارض گمرکی به مسافران بین‌المللی عرضه می‌کند. این فروشگاه‌ها معمولاً کالاهایی مانند عطر، لوازم آرایشی، نوشیدنی، تنقلات و سوغاتی ارائه می‌دهند و به دلیل قیمت مناسب، بین مسافران محبوب هستند.

Overhead Bin (محفظه بالای سر):
بخشی در کابین هواپیما برای نگهداری وسایل دستی مسافران.

Checked Baggage (بار تحویلی):
چمدان‌هایی که مسافران در زمان چک‌این تحویل داده و در قسمت بار هواپیما قرار می‌گیرند.

Carry-on Baggage (بار دستی):
وسایلی که مسافران می‌توانند با خود به داخل کابین هواپیما ببرند.

Turbulence (تلاطم هوا):
حرکات ناگهانی و غیرمنتظره هواپیما به دلیل شرایط جوی.

Landing (فرود):
فرآیند پایین آمدن و توقف هواپیما در فرودگاه.

Take-off (برخاستن):
فرآیند بلند شدن هواپیما از زمین و ورود به آسمان.

Altitude (ارتفاع):
فاصله عمودی هواپیما از سطح زمین که در طول پرواز اندازه‌گیری می‌شود.

Gate Agent (کارمند گیت):
فردی که در گیت مسئول پذیرش مسافران و نظارت بر سوار شدن آن‌ها است.

On-time Flight (پرواز به‌موقع):
پروازی که بدون تأخیر طبق زمان برنامه‌ریزی‌شده انجام می‌شود.

Standby Passenger (مسافر انتظار):
فردی که در لیست انتظار قرار دارد و ممکن است در صورت وجود صندلی خالی سوار شود.

No-show Passenger (مسافر غایب):
مسافری که بلیط دارد اما در زمان پرواز حاضر نمی‌شود.

Red-eye Flight (پرواز نیمه‌شب):
پرواز نیمه‌شب به پروازی گفته می‌شود که در ساعات پایانی شب آغاز شده و در ساعات اولیه صبح به مقصد می‌رسد. این پروازها به دلیل زمان نامتعارف، معمولاً هزینه کمتری دارند و گزینه‌ای اقتصادی برای مسافران محسوب می‌شوند. نام “Red-eye” به خستگی چشم مسافران به دلیل کمبود خواب اشاره دارد.

Inbound Flight (پرواز ورودی):
پروازی که به مقصد یک فرودگاه خاص وارد می‌شود.

Outbound Flight (پرواز خروجی):
پروازی که از یک فرودگاه خاص به مقصد دیگری انجام می‌شود.

Charter Flight (پرواز چارتر):
پرواز چارتر نوعی پرواز است که توسط یک شرکت یا گروه خاص اجاره می‌شود و معمولاً برای مقاصد خاص مانند تورهای گردشگری، رویدادهای ورزشی یا سفرهای گروهی ارائه می‌گردد. برخلاف پروازهای برنامه‌ای، این پروازها زمان‌بندی انعطاف‌پذیری دارند و ممکن است هزینه کمتری داشته باشند.

Standby Ticket (بلیط انتظار):
بلیطی که برای مسافران در لیست انتظار صادر می‌شود و در صورت وجود صندلی خالی قابل استفاده است.

Overbooked Flight (پرواز بیش‌فروش‌شده):
پرواز بیش‌فروش به وضعیتی گفته می‌شود که خطوط هوایی بلیط‌های بیشتری نسبت به تعداد صندلی‌های موجود در هواپیما می‌فروشند. این روش برای جبران احتمال غیبت برخی مسافران استفاده می‌شود، اما گاهی منجر به عدم امکان سوار شدن برخی مسافران می‌گردد.

Jet Lag (اختلال پرواز):
جت لگ اختلالی در ساعت بیولوژیکی بدن است که به‌دلیل سفر به مناطق با اختلاف زمانی زیاد رخ می‌دهد. این وضعیت معمولاً با علائمی مانند خستگی، بی‌خوابی، سردرد، و کاهش تمرکز همراه است و می‌تواند چند روز طول بکشد تا بدن به زمان جدید عادت کند. برای مثال، مسافری که از تهران به نیویورک سفر می‌کند، ممکن است به دلیل اختلاف 8 ساعته زمانی، در روز خواب‌آلود و در شب بیدار باشد. جت لگ بیشتر در سفرهای بین‌المللی و طولانی‌مدت رخ می‌دهد. استراحت کافی و تنظیم برنامه خواب می‌تواند به کاهش اثرات آن کمک کند.

Cargo (بار تجاری):
کالاهایی که با هواپیما به مقصد منتقل می‌شوند.

Flight Path (مسیر پرواز):
مسیری که هواپیما برای رسیدن به مقصد طی می‌کند.

Hold (قسمت بار هواپیما):
بخشی از هواپیما که برای نگهداری بارها و چمدان‌ها استفاده می‌شود.

Taxiing (حرکت روی باند):
حرکت هواپیما بر روی باند تاکسی به سمت باند پرواز یا از آن به سمت ترمینال.

Customs Declaration (اظهارنامه گمرکی):
مدرکی که مسافران باید برای اعلام اقلام وارداتی یا صادراتی تکمیل کنند.

Inflight Entertainment (سرگرمی داخل پرواز):
خدماتی مانند فیلم، موسیقی و بازی که برای سرگرمی مسافران در طول پرواز ارائه می‌شود.

Flight Schedule (برنامه زمانی پرواز):
جدولی که زمان‌بندی پروازها را نمایش می‌دهد.

Boarding Time (زمان سوار شدن):
زمانی که مسافران باید برای ورود به هواپیما در گیت حاضر شوند.

Safety Instructions (دستورالعمل‌های ایمنی):
توضیحات ارائه‌شده توسط مهمانداران درباره اقدامات ایمنی در پرواز.

Runway Incursion (ورود غیرمجاز به باند):
حالتی که یک وسیله نقلیه یا فرد به‌طور ناخواسته وارد باند فرود می‌شود.

Ground Staff (پرسنل زمینی):
کارکنانی که در فرودگاه وظایف زمینی مانند بارگیری و کمک به مسافران را انجام می‌دهند.

Hub Airport (فرودگاه مرکزی):
فرودگاهی که به‌عنوان مرکز اصلی برای یک یا چند خط هوایی عمل می‌کند.

Slot Time (زمان اسلات):
زمانی که یک هواپیما برای برخاستن یا فرود در فرودگاه اجازه داده می‌شود.

Airside (منطقه هوایی):
بخشی از فرودگاه که پس از کنترل امنیتی قرار دارد و مخصوص مسافران پرواز است.

Landside (منطقه زمینی):
بخشی از فرودگاه که قبل از کنترل امنیتی قرار دارد و برای عموم آزاد است.

Ramp (رمپ):
محلی در فرودگاه که هواپیماها در آن برای بارگیری، سوخت‌گیری و تعمیرات پارک می‌شوند.

Pushback (عقب‌کشی هواپیما):
فرآیند کشیدن هواپیما از گیت به وسیله یک تراکتور مخصوص.

De-icing (یخ‌زدایی):
عملیاتی که برای حذف یخ و برف از بدنه هواپیما قبل از پرواز انجام می‌شود.

Hold Short (توقف قبل از باند):
دستوری که توسط کنترل ترافیک هوایی به خلبان داده می‌شود تا قبل از ورود به باند توقف کند.

Flight Deck (کابین خلبان):
بخشی از هواپیما که خلبان و کمک‌خلبان در آن قرار دارند و پرواز را کنترل می‌کنند.

Altimeter (ارتفاع‌سنج):
دستگاهی که ارتفاع هواپیما را از سطح زمین اندازه‌گیری می‌کند.

Black Box (جعبه سیاه):
جعبه سیاه دستگاهی حیاتی در هواپیما است که برای ثبت اطلاعات پرواز و مکالمات کابین خلبان طراحی شده است. این دستگاه شامل دو بخش اصلی است: ضبط‌کننده داده‌های پرواز (FDR) که اطلاعات فنی مانند سرعت، ارتفاع و عملکرد سیستم‌ها را ثبت می‌کند، و ضبط‌کننده صدای کابین (CVR) که مکالمات و صداهای کابین خلبان را ذخیره می‌کند. برای مثال، در حوادث هوایی، جعبه سیاه بازیابی می‌شود تا علت حادثه بررسی و تحلیل شود. این دستگاه با طراحی مقاوم خود، در برابر ضربه، آتش و آب مقاومت می‌کند و نقش کلیدی در ایمنی و تحلیل پروازها ایفا می‌کند.

Fuselage (بدنه هواپیما):
قسمت اصلی هواپیما که مسافران و بار در آن قرار می‌گیرند.

Aisle Seat (صندلی راهرو):
صندلی‌ای که در کنار راهروی هواپیما قرار دارد.

Window Seat (صندلی کنار پنجره):
صندلی‌ای که در کنار پنجره هواپیما قرار دارد.

Middle Seat (صندلی وسط):
صندلی‌ای که بین صندلی راهرو و صندلی کنار پنجره قرار دارد.

Weather Delay (تأخیر به دلیل شرایط جوی):
تأخیری که به دلیل وضعیت بد آب‌وهوا ایجاد می‌شود.

Fuel Stop (توقف سوخت‌گیری):
توقف هواپیما در میان مسیر برای سوخت‌گیری.

Hold Pattern (الگوی نگه‌داری):
مانوری که هواپیما برای ماندن در یک منطقه مشخص در آسمان انجام می‌دهد.

Pre-flight Check (چک پیش از پرواز):
بررسی‌های ایمنی و فنی که قبل از پرواز توسط خدمه انجام می‌شود.

Last Call (آخرین فراخوان):
آخرین فراخوان به اعلام نهایی برای مسافران یک پرواز اشاره دارد که معمولاً چند دقیقه قبل از بسته شدن گیت انجام می‌شود. این اعلام معمولاً از طریق بلندگوهای فرودگاه و نمایشگرهای اطلاعات پرواز انجام می‌شود تا مسافران باقی‌مانده به گیت مراجعه کنند. برای مثال، اگر پرواز ترکیش ایرلاینز به مقصد استانبول در ساعت ۱۰:۳۰ صبح برنامه‌ریزی شده باشد، آخرین فراخوان ممکن است در ساعت ۱۰:۱۵ اعلام شود. این هشدار به مسافرانی که هنوز به گیت نرسیده‌اند، فرصت می‌دهد تا سریع‌تر اقدام کنند. پس از این مرحله، گیت بسته شده و سوار شدن امکان‌پذیر نخواهد بود.

Disembarkation (پیاده شدن):
فرآیند خروج مسافران از هواپیما پس از فرود.

Cabin Pressure (فشار کابین):
فشاری که در داخل کابین هواپیما برای راحتی مسافران تنظیم می‌شود

جدول مخفف‌های رایج فرودگاهی

در سفرهای هوایی، با مجموعه‌ای از مخفف‌ها و اصطلاحات مواجه می‌شوید که ممکن است در ابتدا کمی گیج‌کننده باشند. این مخفف‌ها در بلیط‌ها، تابلوهای اطلاعات پرواز و حتی مکالمات کارکنان فرودگاه به‌طور گسترده استفاده می‌شوند و دانستن معنای آن‌ها به شما کمک می‌کند تا سفر خود را بهتر مدیریت کنید. برای کمک به شما، در ادامه جدولی از رایج‌ترین مخفف‌های فرودگاهی و پروازی که برای مسافران کاربرد دارند، آماده کرده‌ایم. پیشنهاد می‌کنیم این جدول را مطالعه کنید تا با اطمینان بیشتری در سفرهای هوایی خود حرکت کنید.

لب کلام

در این مقاله از مجله مِستربلیط، مهم‌ترین اصطلاحات و مخفف‌های فرودگاهی را بررسی کردیم تا شما را برای سفری روان‌تر و بی‌دغدغه‌تر آماده کنیم. مِستربلیط همیشه در کنار شماست تا اطلاعات لازم برای سفرهای بهتر و راحت‌تر را در اختیارتان قرار دهد. اگر قصد سفر دارید، پیشنهاد می‌کنیم این اصطلاحات را مرور کنید و با آمادگی کامل وارد فرودگاه شوید. سفری خوش و به‌یادماندنی برای شما آرزومندیم!